ساعت 14:26 روز دوشنبه 30 خرداد سال 1373 خورشیدی برابر با عاشواری 1415 هجری قمری و در حالی که رواق‌ها، صحن‌ها و اطراف مرقد مطهّر امام هشتم (ع) از جمعیّت موج می‌زند و مردم برافروخته از عشق و ارادت به سالار شهیدان اباعبدالله الحسین(ع)، غرق عزاداری و نوحه‌سرایی اند، صدای مهیب انفجار بمب، فضای روضه‌ی منوّره‌ی رضوی را پر می‌کند و انفجار سهمگین همه جا را به لرزه در می‌آورد.
لحظه‌ای بعد دود غلیظ و بوی خون در فضای حرم پخش می‌شود و انبوه متراکم جمعیّتی را که مشغول مناجات و عبادت بوده و در فضایی از صمیمیّت و اخلاص، رازهای دل خود را با امام و پیشوای بر حقّشان وا می‌گویند درهم می‌پیچد.
بمب در محلّی واقع در قسمت بالای سر مبارک منفجر می شود و همه چیز را در هم می‌ریزد و زائران را وحشت‌زده و سراسیمه می‌گرداند.
بر اثر شدّت انفجار که طبق نظر کارشناسان مربوط، مقدار آن معادل 10 پوند مادّه منفجره “تی. ان. تی” بوده است، اعضای بدن تعدادی از زائران همچون سر و دست و پا و انگشت جدا شده و به اطراف محلّ حتّی پشت بام حرم و سقف ضریح مطهر پراکنده می شود…
در عاشورای حسینی در حرم امن رضوی دست جنایتکار منافقین مزدور و ملعون، زائران و میهمانان حضرت رضا علیه‌السلام که در حال عزاداری برای حضرت سیدالشهداء(ع) و توسل به حضرت علی بن موسی الرضا علیه آلاف التحیه و الثناء بودند را به خاک و خون کشید و قلب مقدس امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف را جریحه‌دار کرد و جهان اسلام را در سوگی تازه نشاند.
خون شهدای این عاشورا (عاشورای سال 1415) همانند خون خدا (ثارالله علیه افضل صلوات الله) و دیگر شهداء کربلا (انصار الله علیهم السلام) در راستای حمایت از قرآن، اسلام، مکتب اهلبیت و انسانیت ریخته شد و بار دیگر درخت پربار اسلام و ولایت را آبیاری کرد.
این جنایت بزرگ که در حرم مقدس امام بزرگواری رخ داد که علاقه به او و عقیده به امامتش نشانه شیعه کامل و اثنا عشری بودن است، بیش از همه دل شیعیان آن حضرت را سوزانید.
پس از مدّتی، وزارت اطّلاعات، با مهارت فوق‌العاده‌ی خود، عامل بمب‌گذار (به نام “مهدی نحوی”) را در طیّ عملیّات تعقیب و گریز، به هلاکت رساند.
